website
photo©Freddie
comments: mail
Druk…druk…druk, na deze nacht te zijn thuisgekomen van de 14de Southern Bluesnight sta ik alweer op Blues in Bloom dat na vorig jaar nu ook terug groepen wereldwijd op hun affiche hadden staan, België..Nederland…Engeland en Amerika.
Bijna aan de afslag van Houthalen kwam ik terecht in een grootscheepse alcoholcontrole en met het geluk dat dit voor een festival was. Het programma zou starten rond de klok van 19.00 en dus waren we op tijd om nog vlug enkele nieuwtjes proberen op te vangen. We waren nog een beetje aan het praten met de muzikanten van Chilly Willy toen de ‘ceremoniemeester’ kwam aangeven dat het tijd was om het startschot te geven…
We vallen uiteraard in herhaling maar er is geen betere opener voor een festival dan den Huibbe en zijn gang aka Chilly Willy…maar toch, ja toch moeten we daar maar eens mee ophouden dit te verkondigen want Chilly Willy kan evengoed afsluiten met een garantie op ambiance.
Het nieuwe aan Chilly Willy dat er buiten het terug binnenhalen van Reverend Hot Rod aka Kris Rogiers ook een beetje werd gesleuteld aan sommige songs en warempel er een paar nieuwe zijn bijgekomen en zo klinken ze nog eens anders want zoniet zouden we al kunnen meespelen moesten we in dit geval een instrument kunnen bespelen.
Oud en Nieuw want nummers als ‘I’m Ready’, ‘My Babe’, ‘Help Me’ en ‘This is Hip’ blijven natuurlijk de bouwstenen van een portie goede blues à la Chilly Willy. Nieuw…Spoonful van Howlin’ Wolf en ‘She’s Gone’ van… en daar hadden Roland en ik het naar het raden naar dus werd het een beetje research. Qua klankkleur van de song zaten we met The Doors in ons hoofd maar ook Black Sabbath heeft dergelijk pareltje dus bij de volgende eens vragen aan den Huibbe.
De polonaise ‘Pocketfull of Wishes’ is uiteraard succes op ambiance en de interactie met het publiek is dan ook behoorlijk op dit vroege aanvangsuur net als ‘Little Girl’ dat speciaal wordt vertolkt voor de dames. Opzet geslaagd en de starter was een goede amuse….
Als 2de band was Pa Jaspers gaan grasduinen in zijn eigenste provincie om uit te komen bij Ham ’n Eggs met Patrick Cuyvers aan de toetsen. Deze 5-mans formatie brengt ons onvervalste Chicago blues met de stem van Willy K. die zich daar perfect toe leent.
Nummers als ‘It’s a mean Old world’ en ‘I Fell So good’ betekenen ze dat hun sterkte ligt in het brengen van minder bekende songs in de stijl van een echte juke joint. Gelukkig voor sommigen brengen ze ook wel bekender werk zoals Albert Collins zijn ‘Honey Hush’.
Opmerkelijk is de prachtige versie van Little Walter zijn ‘Blues with a feeling’ een nummer waarin de ganse band zich perfect heeft ingeleefd en er zijn wel enkelen die het moeilijk kunnen geloven dat ze Belgen zijn, ja en zelfs meer het zijn Limburgers-wereldburgers die ons hier 50 min in de ban houden.
Ben Prestage is sinds zijn vorige passage in ons Belgenland in één klap beroemd geworden zelfs in die hoedanigheid dat m’n wel over hem spreekt en niet over een gelijkaardige hype als Seasick Steve. Het verschil is dat Ben optredens in de kleinere clubs en festivals niet schuwt en dat siert hem.
Bij Blues in Bloom hadden ze nogal niet graag dat Ben Prestage de pauzemuziek in de kleine tent zou voor zijn rekening nemen iets waar hij gaarne toe bereidt was. Zijn instrumenten bestaan uit een oude gitaar, een basdrum, een snaredrum en een harmonica en onder het bespelen ervan probeert Ben dan ook nog vocaal zijn ding te doen. Ook een sigarenkistje met aangemaakte bezemsteel kan dienst doen als guitaar.
Nog 2 groepen te gaan en dus wordt het stilaan tijd om aan de hoofdbrok van de avond te beginnen. Op de affiche lezen we King Mo, een formatie uit Nederland die met het uitbrengen van hun eerste CD ‘Live @ La Bonbonnière meteen in de prijzen vielen en al onmiddellijk een award in ontvangst mochten nemen. Moeilijk, ja voor een beginnende band maar niet voor deze 5 klasbakken die in 2008 besloten samen iets te gaan doen.
Op de B3 hebben we Colly Franssen, op bass, Julles van Bussel. Aan de drums herkennen we Henk Punter die we nog herinneren van bij zijn Memo Gonzalez periode. Verder hebben we niemand minder dan Nederlands grootste gitaartalent zijnde Sjors Nederlof en voor mij de beste blanke soulstem van Nederland Phil Bee van Phil Bee & The Buzztones.
Op het menu staat stevige gitaarblues met werk van Jimi Hendrix met o.a. ‘Little Wing’. Diegene die nog bleven lanterfanten in de kleine tent kwamen onmiddellijk opdraven na het horen van de riffs die Sjors uit zijn gitaar haalde. Een linkshandige gitarist op een rechthandige gitaar die iedereen nog wel kent van de periode bij The Strikes en to pin Nederland.
Covers, nieuw werk, oud werk zoals 'Make It Right' van de Buzztones periode het gaat er allemaal in als zoete koek en de eerste dansers begeven zich voorwaarts. Voor King Mo en Blues in Bloom was dit een première want het was hun eerste concert op Belgische bodem en nu de rest nog veroveren en hou gerust onze kalender in het oog want wij weten al welk festival ze nog zullen aandoen in ons landje.
Nog 1 nieuwtje, binnen 2 weken komen ze aandraven met een 2de album en zo zal de prijzenkast van deze prille formatie vlug vol zitten…en nu terug de beurt aan Ben Prestage.
Het was bijna 00.30 toen de hoofdact van vanavond in beweging kwamen. Paul lamb & The Kingsnakes zijn oude getrouwen voor ons maar sinds de terugkeer van Chad Strentz werd het allemaal plots zoveel beter en kregen we terug de Kingsnakes uit hun glorieperiode.
Buiten de terugkeer van Chad zijn er nog wel enkele veranderingen doorgevoegd, zo is Paul’s zoon Ryan de band komen vervoegen en ikzelf heb hem zijn eerste concert (2 nummers) nog weten brengen als rookie bij de band. Ondertussen mag je stellen dat hij de kneepjes vanhet spelen onder de knie heeft en die van het toeren ook :-).
Op de bass krijgen we nog steeds ouwe getrouwe Rod Demick en op de drums is er ook nieuw talent toegevoegd met name Mike Thorne. Nu de zang terug in de handen ligt van Chad kan Paul zich volledig concentreren op zijn harmonicaspel en dat is een hele verbetering. De soulstem van Chad is een pareltje en nummers als Ya Ya en Boogie sweat gaan nooit vervelen.
Aan alles komt een eind en zo ook aan deze succesvolle Blues in Bloom en voor mij staat de meter ook in het rood na 2 dagen intens festival bezoek…Tot Machelblues.
